گهواره چوبی نوزاد با قطعات خراطی و نقاشی شده که احتمالا برای نوزاد پسری سفارش داده شده، زیرا نقاشی روی کمان گل های رنگی و سر شاهزاده ای با تاج است.
مراحل ساخت بهنه را مرحوم احمدنور صالح پور اینگونه توضیح می دهد: در اولین مرحله تنه درخت گِز را (بدلیل داشتن استحکام بالا) در آب حوض خیسانده، پوسته های اطراف آن را تراشیده به حالت استوانه ای قرار داده، خط کشی کرده و سپس با ارّه دو دست از روی خط کشی ها به شکل ورقه های نازک تا آخر برش می دادند، مرحله خط کشی و برش برای ساخت تمام ادوات یکسان بوده است. طریقه کمانی شکل درآوردن چوب هایی که معمولا در ساخت بهنه بکار می رفت به این صورت بود؛ مرحله اول: خیساندن تنه درخت، مرحله دوم: دادن حالت کمانی شکل و مرحله سوم: جهت حفظ حالت کمانی شکل آن را به مدت دو روز داخل گیره مخصوص نجاری قرار می دادند. چوبی که بالای بهنه نصب می شد چوگَرِه نام داشت که تاگِه را از داخل آن عبور می دادند، سه چوب دیگر و همچنین بلبل چوبی شکل هم در بالای بهنه نصب می شد، هفت هیکل (قرآن) را هم در جلد مخصوص پارچه ای قرار داده و بالای بهنه آویزان می کردند.
نحوه رنگ آمیزی کردن بهنه: رنگ ها غالبا پودری شکل بودند که با نوعی چسب بنام ” سِرشوم ” ( در اصطلاح امروزی سریش) حل می کردند. ابتدا الگوی اولیه را روی کاغذ طراحی کرده (بصورت کلیشه) ولی چون کاغذ دوام چندانی نداشت بعد ها به ابتکار خود طرح های مورد نظر را روی ورقه های نازک حلبی کشیده بر روی زمینه بهنه انتقال می دادند. در ادامه با استفاده از چند نمونه قلم مو ( پهن و باریک و …) شروع به رنگ کردن گل ها (غنچه و گل های باز) ، برگ ها و ساقه ها می کردند. برای زمینه بهنه رنگ زرد و حاشیه های آن رنگ های قرمز و آبی بکار می بردند جهت زیبایی بیشتر طرح آب زر (اکلیل براق ) بکار می بردند که حلّال آن هم سرشوم بود. ترکیب رنگها سلیقه ای بوده و برای به دست آوردن رنگ های تیره از ترکیب دو رنگ روشن استفاده می کردند، بعنوان مثال از ترکیب رنگ قرمز با سفید، رنگ صورتی به دست می آمد از ترکیب رنگ های سبز تیره و زرد، رنگ سبزِ پسته ای به دست می آمد ؛ در مرحله آخر هم برای براقیت از روغن جلا استفاده می کردند. از قلم موهای ظریف جهت رنگ وسط گل ها و از قلم موهای پهن برای حاشیه استفاده می شد. رنگ حاشیه ها اغلب قرمز و دور آن آبی بود.
