جمشید شاه

خدا آسمان را و سپس زمین را میان آسمان مى آفریند. زمین به بزرگى این روزها نیست. خیلى کوچک تر است. خدا روی زمین کوه ها، آب و گیاهان را مى آفریند. جانوران و انسان ها ی روى زمین زیاد مى شوند. دیگر روی زمین جایى نیست. جمشید پیش هرمزد خداى زمین و آسمان مى رود و زمین را به دستور هرمزد بزرگتر مى کند. رفته رفته ، زمین آن قدر بزرگ مى شود که مردم نمى توانند هر روز جمشید را ببینند. جمشید از تنهایى رنج مى‏برد ولى به خاطر شادى مردم تنهایی را تحمل مى‏کند.