راجه محترمی در هند، یک طوطی نادان و بی‌ادب داشت. دانشمندان و حکیمان را فراخواند تا راهی برای درمان طوطی پیدا کنند. آنها گفتند که تربیت پرندگان به آشیانه‌ی مناسب بستگی دارد. راجه فرمان داد قفسی از طلا برای طوطی بسازند. بعد از آن حکیمی به تربیت طوطی پرداخت. به دستور او کتاب‌های نفیس زیادی فراهم شد تا با آموزش آن‌ها به طوطی، او را تربیت شود. روزی راجه برای دیدن طوطی رفت. طوطی که به سبب روش‌های نادرست تربیتی حال خوبی نداشت، کوچکترین صدایی از خود در نیاورد. راجه این را به حساب تربیت او گذاشت. کار به همین شکل ادامه داشت تا اینکه طوطی عقل خود را از دست داد و پس از مدتی مرد.