یکی از بازیچه های پر سر و صدای پسربچه ها در حدود دهه 30 تا 50 ترقه های میخی بود. یک استوانه تو خالی فلزی، یک میخ که با یک سیم به هم متصل بودند. کودکان پس از پر کردن استوانه فلزی از گوگرد سر تیز میخ را با فشار درون استوانه قرار می دادند و سپس استوانه فلزی را از طرف سر آن محکم به زمین و یا دیوار می کوبیدند. در اثر ضربه به میخ محتوای استوانه منفجر می شد، میخ به بیرون پرت می شد و صدای آن باعث تفریح بچه ها می شد.