<p style="line-height: 20.3999996185303px;"><span style="line-height: 20.3999996185303px;">دین الله کریمی الموتی که سال 1352 در روستای گازرخان به دنیا آمده است در مورد قرقرک می گوید: قَرقَرک یک بازی چوبی و ارزان قیمتی است که هیچ هزینه ای ندارد. در گازارخان همه این بازی را انجام می دادند و در 25 سال پیش هیچ پشت بامی نبود که در آن قرقرک چرخانده نشود. وقتی قرقرک را می چرخاندیم، می پرید و از موانع رد می شد و از پشت بامی به پشت بام دیگر می رفت و ما خودمان پشت سرش می پریدیم. یا دو قرقرک رو به روی هم می ایستادند و اگر یکی به دیگری می خورد و آن یکی می افتاد بازنده بود. وسیله ای که با آن به قرقرک می زدیم نامش شت است. قرقرکی که خیلی شت می خورد راست می ایستاد و هنگام چرخش صدا می داد. در این زمان ما وقت می گرفتیم تا ببینیم که کدام قرقرک بدون شت بیشتر می چرخد و می ایستد. قرقرکی که خوب شت می خورد مسیر طولانی می رفت و می آمد یک جا می ایستاد دیگر نمی افتاد و حتی تا سه یا چهار دقیقه بدون شت می چرخید. الموتی در مورد سازندگان قرقرک ها می گوید:&nbsp;</span><span style="line-height: 20.3999996185303px;">به نجار می دادیم برایمان درست کند اما وقتی نجار سرش شلوغ بود ما خودمان درست می کردیم. من انگشتم را با خجره بریدم. خجره یکی از وسایل چوب بری است و من انگشتم را به خاطر درست کردن قرقرک در حد قطع کردن با آن بریدم . این قرقرکی است که نجار ساخته و آن یکی قرقرکی است که من وقتی کلاس چهارم بودم خودم ساختم.</span></p>
<p style="line-height: 20.3999996185303px;"><span style="line-height: 20.3999996185303px;">منبع:</span></p>
<p style="line-height: 20.3999996185303px;">گفت وگو با دین الله کریمی الموتی. موسسه پژوهشی تاریخ ادبیات کودکان. قزوین . 12 فروردین 1391.&nbsp;</p>