ننو یا گهواره عمری به درازای زندگی انسان دارد. شاید بتوان گفت ننو یا گهواره از نخستین ابتکارهای مادران در نگه‌داری نوزادان و خردسالان بوده است. ننو یا گهواره نقش مادری را دارد که کودک را در آغوش می‌گیرد. حفاظت از نوزاد و خردسال در برابر خطرها، گزند حشره‌ها و جانوران موذی سبب شد که انسان ابتدایی در غارها یا در مناطق جنگلی و سپس در کلبه‌ها و خانه‌ها بستر کودک را با دو بند ریسمان در سطحی بالاتر از کف اتاق ببندد. جنباندن ننو یا گهواره بستری آرامش‌بخش برای نوزادان و خردسالان فراهم می‌آورد. در کنار ننو یا گهواره ترانه لالایی‌ها نیز ساخته می‌شد.
لالایی‌ها، نخستین نغمه‌های زبانی هستند که کودک با آن‌ها آشنا می‌شود و از این راه پیوند زبانی میان مادر یا دایه با کودک پدید می‌آید.
لالا، لالا گل پسته
باباش بار سفر بسته
لالا، لالا گل خشخاش
باباش رفته خدا همراش
لالا، لالا گل زیره
بچه م آروم نمی گیره
لالا، لالا گل آلو
بچه‌م مست است و خواب آلو
حرکت گهواره یا ننو و آوای اندوهگین و گوش نواز و عاشقانه مادر یا دایه، که از همه وجودش بر می‌خیزد آرامشی ناگفتنی به کودک می‌بخشد. لالایی‌ها آهنگی نرم و آرامش بخش دارند. درونمایه آن‌ها ساده، روشن و بی‌پیراه است. لالایی پیامی است که مادر یا دایه به همراه موج های نادیدنی برای فرزند خود می‌فرستد. این پیام بر تن و جان کودک می‌نشیند و ارتباطی حسی و بیان نکردنی با او برقرار می کند.
منبع: تاریخ ادبیات کودکان ایران، جلد نخست.
آلا لالا، گل زیره
بچه‌م خوابش نمی گیره
آلا لالا، گلم باشی
نمیری در برم باشی
تو سالار سرم باشی
همیشه همدمم باشی
لالا، لالا، گل دستم
ترا گهواره می‌بستم
که گهوارت طلا کاره
بالا پوشت قلمکاره