محمد بهمنبیگی (1298-1389)، بنیادگذار و ترویج‌گر آموزش و پرورش عشایری، خود فرزند ایل بود و در سیاه‌چادرهای عشایر به دنیا آمد، اما دانش‌آموخته حقوق شد و سرانجام در دهه‌های 1330 تا 1350 در آموزش و پرورش عشایری ایران گام‌هایی چنان بلند برداشت که نام خود را در تاریخ به عنوان پدر آموزش و پرورش عشایر به ثبت رساند. بهمنبیگی، در پایه‌گذاری آموزش و پرورش عشایری، بیش از همه می‌دانست که باید رئیسان ایل را به این کار راضی کند تا اجازه دهند دختران و پسران به کلاس-چادرها بیایند. دوم سبک مدرسه‌های سیار را پایه گذاشت که همان چادر-مدرسه بود و سوم برای آموزگاری نیز بر نیروی کار خود جوانان عشایر تکیه کرد. همین سه ویژگی سبب شد که کار او تا دورافتاده‌ترین ایل‌های عشایری گسترش یابد. پس از دو دهه کار، برایند کوشش‌های او چنان شگفتی‌آور بود که توجه نهادهایی مانند یونسکو را به خود جلب کرد.
منبع: تاریخ ادبیات کودکان (جلد 5)، ادبیات کودکان در روزگار نو (1300-1340)