در دهه 1330 در ایران، گامی بزرگ در باز شدن فضا برایطرح ایده ها و اندیشه های نو در آموزش و پرورش برداشته شد. برآیند این کار پایه گذاری شماری از آموزشگاه های نو با با ایده های خلاق بود که از سوی آموزشگران و مربیان برجسته که در این فضا حضور داشتند. شکل گرفت. در این میان دو مدرسه « فرهاد » که از سوی توران میرهادی و « مهران » که از سوی معصومه سهراب و یحیی مافیبنیاد گذاشته شدند. سرآمد این آموزشگاه ها بودند. این دو مدرسه ، تنها یک فضای آموزشی با شماری دانش آموز نبودند. بلکه در مقطعی از تاریخ ایران از دهه 1330 تا دهه 1350 دو شیوه و نگرش آموزشی بودند که هر کدام از سوی کسانی اداره می شدند که اندیشه های مدرن آموزشی را می شناختند. از نگرش « پادگانی » در آموزش که در دوره رضا شاه در ایران و در نظام تعلیم و تربیت جای گرفته بود، بیزار و به دنبال شکوفتن جسم و جان و مغز کودکان بودند و در این راه چنان پیش رفتند که هیچ از مدرسه های همسان خود در کشورهای پیشرفته کم نداشتند.
