دوره صفوی، دوره شکوفایی هنر نگارگری ایرانی است که از دوره تیموری رو به پختگی داشت. مکتب هرات و کمال‌الدین بهزاد در این دوره به اوج رسیدند و با پدیداری مکتب تبریز که شاگردان بهزاد مانند آقا میرک و سلطان محمد آن را تکامل بخشیدند، دوره درخشان دیگری از نگارگری ایران شکل گرفت. این مکتب آخرین دوره پیوند نگارگری با کتاب‌آرایی است. شاهنامه طهماسبی که کار نگارش و نگارگری آن 28 سال به درازا کشید، دارای 258 تصویر در قطع وزیری است، تصویرهایی که آکنده از ریزه‌کاری و تزیین هستند. سرآمد نگارگران این مجموعه میرمصور، سلطان محمد نگارگر و آقا میرک هستند. نگاره «تولد زال» در این مجموعه یکی از کارهای میرمصور است که حضور کودک اسطوره‌ای را به نقش در آورده است. این نگاره یکی از زیباترین‌ها در نوع خود است و آن چه آن را در فرهنگ کودکی برجسته کرده است، نقش زال در مرکز تصویر است. پس از شاهنامه طهماسبی برجسته‌ترین کتاب در عرصه نگارگری ایرانی در این دوره «هفت اورنگ جامی» است. یکی از این نگاره‌ها به نام «جود و کرم اعرابی» با نقش قلم آقا میرک است که بازتابی از نقش کودک مسلمان در زیر چادر و در کنار مادر است. نگاره دیگر به حضور کودکان در گرمابه اختصاص دارد که جابه‌جا در بخش‌های گوناگون گرمابه کودکان قد و نیم‌قد میان بزرگسالان دیده می‌شوند. این نگاره نیز کار آقا میرک است. نگاره چهارم که نگارگر آن ناشناخته است، بازتاب مهر مادر به کودکِ در آغوش نشسته است.
منبع: تاریخ ادبیات کودکان ایران (جلد 2)، ادبیات کودکان پس از اسلام
تاریخ کودک و کودکی در ایران، اثر در دست پژوهش، موسسه پژوهشی تاریخ ادبیات کودکان