منظومه عاشقانه ایران با قالب های کوتاه شعر، به ویژه غزل ارتباط خاصی دارد. آنچه در غزل تنها به اشارتی بیان می شود، در منظومه به کمال تشریح می گردد؛ آنچه در غزل انتزاعی است، در منظومه صورت عینی می گیرد. چرا که در غزل مجال گسترش داستان عشق نیست و اصلا در غزل داستانی بیان نمی شود. در غزل تعدد شخصیت و جود ندارد، ولی منظومه محل داستان پردازی و داستان بلند نیز محل مناسبی برای تعدد شخصیت و معرفی آن ها به خواننده است.