در ایران کهن، افرادی بودند که به طور حرفه ای به کار نقل و روایتگری ادبیات می‌پرداختند. آن ها از حافظه ای نیرومند و بیانی شیوا برخوردار بودند و به یاری بیان و تصویرهای زبانی و حرکت صورت و دست‌ ها، مخاطبان را شیفته می کردند. گوسان واژه ای پارتی است. گوسان در زبان پهلوی به معنای خنیاگر است. گوسان را تا پایان دوره ساسانی، پارت ها و همسایگان آن ها بسیار دوست می داشتند، او در مراسم خاکسپاری و بزم ها حضور می یافت و نقشی مهم بازی می کرد. گوسان سوگ پرداز، طنزپرداز، داستانسرا، نوازنده، پاسدار میراث روزگار باستان و مفسر زمانه خود بود.