ترانه‌ها را باید از نخستین گونه‌های ادبیات کودکان‌، در ادبیات مردمی به شمار آورد.ترانه‌ها، شامل شعرهای عاشقانه‌، غزل و تصنیف و ویژه توده مردم بوده‌اند. در گردهمایی‌های‌بزرگان این‌گونه شعرها کمتر خوانده می‌شدند، زیرا خواندن آن‌ها با دست‌افشانی‌، پایکوبی و رقص همراه بود و این گونه شادی ‌ها و جشن ‌ها با وقار و شکوه مهمانی ها و گردهمایی های بزرگان همخوانی نداشت‌.