بالاد گونه‌ای از آوازهای محلی و روایی است که در گذر از سده‌ های میانه، در اروپا شکل گرفت. سرایندگان و آوازه‌ خوان‌ های دوره گرد، قصه ‌های افسانه ‌ای یا تاریخی را بیشتر با سازهای زهی می‌خواندند. واژه‌ی bard به معنی سراینده و شاعر است و ریشه‌ی ویلزی دارد. شاعران جدید واژه ‌ی بالاد را برای تعریف اشعاری به کار گرفته‌اند که بیشتر به شکل معمولی شعر خوانده می‌شوند نه با آواز. به هرحال، بالاد های قدیمی، ‌بخشی از میراث ادبیات شفاهی فرهنگ اروپا شمرده می‌شوند که زبان به زبان به نسل‌های بعد رسیده‌اند. «وزن عروضی بالاد ها ساده است، به این سبب که بالاد ها را انسان‌های ساده ساخته و بیشتر خود شنوندگان به میل خود بندهای دیگری بر آن‌ها افزوده‌اند. این وزن سریع است، زیرا بالاد ها بیشتر داستان درازی را بازگو می‌کرده‌اند و به ضرورت، در تحرک دائمی‌ بوده‌اند تا حوصله‌ی خواننده سر نرود. درونمایه بالاد بیشتر غم انگیز است و سرعت گسترش داستان، مانع از توصیف دقیق شخصیت ها و محیط می شود. بالادها را به دو نوع عامیانه و ادبی تقسیم کرده اند