بدرالدین محمود بن ابوبکر، نامدار به ابونصر فراهی، شاعر، ادیب و لغت شناس سده‌ی هفتم هجری در روستای فراه (در میان راه هرات و سیستان) به دنیا آمد. تاریخ تولد او روشن نیست، اما می‌دانیم که در آغاز یورش مغول‌ها در سیستان زندگی می‌کرد. ابونصر نابینا و به گفته‌ای نابینای مادرزاد بود. او در زبان و واژگان عربی چیره‌دست بود. اثر برجسته‌ی ابونصر فراهی، «نصاب‌الصبیان» نام دارد. از ابونصر فراهی آثار دیگری از جمله «ذات‌العقدین» به جای مانده است.
تاریخ مرگ او روشن نیست، اما به گفته‌ی کاتب چلبی در «کشف‌الظنون» وی تا ۶۴۰ هجری زنده بوده است.