یکی از شکل‌های بی‌همتای ادبیات نمایشی ایران که جنبه آیینی، ملی و دینی دارد، ‌نمایش از روی پرده، بر پایه روایت نقالان است. همه داستان ‌هایی که پرده خوانان اجرا و روایت می‌کردند، برگرفته از ادبیات حماسی، ملی، دینی و عامیانه ایران بوده است. پس از دوران صفوی، پرده ‌خوانی بیشتر شکل مذهبی به خود گرفت. از آنجا که پرده‌ خوانان در گذرگاه‌ها بساط خود را پهن می‌کردند، کودکان همیشه از مخاطبان آن‌ها بودند و از این راه با حماسه‌های ملی و دینی آشنا می‌شدند.