پیشاهنگی

<p class="rteleft"><strong>Scouting</strong></p>
<p>پیشاهنگی جنبشی بین المللی برای امداد و کمک&zwnj;رسانی در مواقع اضطراری است. این جنبش در سال ۱۹۰۷ توسط رابرت بادن پاول پایه گذاری شد و به سرعت در جهان توسعه یافت.<br />
پیشاهنگی به دو گروه ۶ تا ۱۱ سال و ۱۴ تا ۱۶ سال تقسیم می&zwnj;شود. یکی از هدف&zwnj;های پیشاهنگی، ایجاد اعتماد به نفس است. هدف دیگر، ترویج روحیه ی کمک به همنوع در میان مردم است.<br />
پیش&zwnj;آهنگی در ایران در سال ۱۲۹۸ خ. از سوی سفیر اسپانیا شناسانده شد ولی اندیشه تشکیل نهضت پیش&zwnj;آهنگی را احمد امین&zwnj;زاده در دوره رضاشاه مطرح کرد. وزارت معارف در ۱۲ آذر ۱۳۰۴ طرح او را پذیرفت و امین&zwnj;زاده را به ریاست این سازمان برگزید. حدود ۱۳۱۰ امین&zwnj;زاده به عراق مسافرت کرد و پس از آن برای مدتی سید رضا اخوی سرپرستی پیش&zwnj;آهنگی را عهده&zwnj;دار شد. سال ۱۳۱۳ ترویج پیش&zwnj;آهنگی مورد توجه دولت قرار گرفت و وزارت فرهنگ مامور اجرای آن شد و با طرح جدیدی شروع به فعالیت نمود. در مهر ماه همان سال گیبسن، متخصص آمریکایی، برای سرپرستی تربیت بدنی و پیش&zwnj;آهنگی به ایران دعوت شد.</p>
<p>اولین دورهٔ کلاس مربیان پیش&zwnj;آهنگی خرداد ماه ۱۳۱۴ با شرکت ۴۰ نفر از مربیان تهران و ۴۴ نفر از مربیان شهرستان&zwnj;ها به مدت ۱۵ روز تشکیل شد، محل این اردو در منظریه بود. در طول تعطیلات تابستان همان سال مقررات و آیین&zwnj;نامه&zwnj;های لازم برای اجرای پیش&zwnj;آهنگی در رسدها تهیه و تدوین شد و فعالیت&zwnj;های پیش&zwnj;آهنگی روز به روز در تمام شهرستان&zwnj;های کشورتوسعه یافت، ولی با شروع وقایع شهریور ۱۳۲۰ این فعالیت&zwnj;ها متوقف شد و طی یازده سال جز در یکی دو دسته کوچک، فعالیت پیش&zwnj;آهنگی به چشم نمی&zwnj;خورد. در سال ۱۳۳۲ دکتر حسین بنائی که تحصیلات عالی خود را در رشتهٔ تعلیم و تربیت، روانشناسی و تربیت بدنی در آمریکا به پایان رسانده بود، مأمور تجدید سازمان پیش&zwnj;آهنگی ایران شد. با فعالیت&zwnj;های حسین بنائی و تشکیل اولین کلاس مربیان پیش&zwnj;آهنگی در آذرماه سال ۱۳۳۲، دورهٔ جدید پیش&zwnj;آهنگی ایران آغاز شد.<br />
در دورهٔ بنائی گام&zwnj;های مهمی برای توسعه پیش&zwnj;آهنگی ایران برداشته شد. سال ۱۳۳۴ سازمان ملی پیش&zwnj;آهنگی ایران از طرف دفتر بین&zwnj;المللی پیش&zwnj;آهنگی به رسمیت شناخته شد. سال ۱۳۳۵ اولین جمبوری ملی پیش&zwnj;آهنگان ایران تشکیل شد و همایش سال ۱۳۳۷ دومین جمبوری ملی پیش&zwnj;آهنگان ایران با شرکت بیش ازچهارهزار نفر پیش&zwnj;آهنگ تشکیل شد و در این جمبوری پیش&zwnj;آهنگان کشورهای پاکستان، ترکیه، عراق، اردن، انگلیس، ژاپن، آلمان و آمریکایی&zwnj;های مقیم ایران شرکت داشتند. در سال ۱۳۳۹ سومین جمبوری ملی پیش&zwnj;آهنگی ایران با شرکت بیش از ده هزار نفر پیش&zwnj;آهنگ ایرانی و خارجی تشکیل شد. سال ۱۳۳۹ در منظریه از طرف دفتر بین&zwnj;المللی پیش&zwnj;آهنگی به عنوان یک مرکز بین&zwnj;المللی تربیت مربی و تشکیل کلاس&zwnj;ها شناخته شد، در همین سال بنائی به عضویت کمیته دوازده نفری پیش&zwnj;آهنگی جهان انتخاب شد. در سال ۱۳۴۱ انجمن طرفداران پیش&zwnj;آهنگی در ایران تشکیل شد و عده&zwnj;ای از شخصیت&zwnj;های سرشناس ایران عضویت این انجمن را پذیرفتند، در سال ۱۳۴۱ اولین کنگره پیش&zwnj;آهنگی ایران با شرکت نمایندگان شوراهای پیش&zwnj;آهنگی تمام استان&zwnj;های کشور در منظریه تشکیل شد و سال ۱۳۴۲ دبیر انجمن طرفداران سازمان پیش&zwnj;آهنگی علی هاشمی، به مدت ۱۴ سال برای این مسئولیت برگزیده شد. در سال ۱۳۴۲ دومین کنگره پیش&zwnj;آهنگی ایران علاوه برجلسهٔ سالیانهٔ شورای عالی پیش&zwnj;آهنگی ایران با حضور تمام استانداران، مدیران کل فرهنگ استان&zwnj;ها و نمایندگان شوراهای پیش&zwnj;آهنگی استان&zwnj;ها در تهران، تشکیل شد.<br />
بعد از انقلاب در تاریخ 1364/06/28 مجلس شورای اسلامی سازمان پیش آهنگی را جهت استفاده از امکانات و تجهیزات آن منحل نمود. ولی در سال ۱۳۸۴ سازمان پیش&zwnj;آهنگی ایران فعالیت&zwnj;های خود را در زمینه مشارکت رشد نوجوانان و جوانان به ریاست پورمهر محسن زنجانی آغاز نمود. در سال ۱۳۸۹ طی مراسمی در برج میلاد تشکیلات نهضت پیشاهنگی هلال احمر رسما شروع به فعالیت کرد.</p>
<p>سازمان پیش&zwnj;آهنگی می&zwnj;کوشید تا نوجوانان ایرانی را با مهارت&zwnj;های گوناگون آشنا کند از جمله نحوه اردو زدن، نکات بهداشتی، قوانین راهنمایی و رانندگی، کاردستی، بازی و نقاشی، حرکات ورزشی، کمک&zwnj;های اولیه، سرود و آداب معاشرت، شعر، دانستن درباره طناب، قدرت طناب، انواع گره&zwnj;ها، بستن دو چوب، ساخت مهار، قایق، پل، عرابه، برج و ماکت برای کسب نشان لیاقت. سازمان پیش&zwnj;آهنگی ایران بخش&zwnj;های گوناگون و منصب&zwnj;ها و درجه&zwnj;هایی داشت که با نام&zwnj;های ویژه&zwnj;ای نامیده می&zwnj;شدند. بخشی از اصطلاحات مربوط به این بخش&zwnj;ها و درجه&zwnj;ها در سال ۱۳۱۸ خورشیدی از سوی فرهنگستان ایران به شرح زیر تصویب شد: رسد پیش&zwnj;آهنگی، سررسد، رسدیار، سرپرستان رسد، شورای رسد، جوخه، سرجوخه، جوخه&zwnj;یار، کارپرداز، نویسنده، شیپورزن، پایوران پیش&zwnj;آهنگی، پیوستگان، رئیس پیش&zwnj;آهنگی، معاون پیش&zwnj;آهنگی، سرپیش&zwnj;آهنگ، سرپیش&zwnj;آهنگی، نوآموز، دیوان پاداش، رهبر پیش&zwnj;آهنگی، رهبریار پیش&zwnj;آهنگی، انجمن پیش&zwnj;آهنگی ایران، نشانه هنر، شیربچگان، گرگ&zwnj;بچگان، کدبانان، فرشتگان، جویندگان، سیاران.</p>
<p><strong>منبع:</strong></p>
<p><a href="http://fa.wikipedia.org">http://fa.wikipedia.org</a></p&gt;