نخستین قدم

انتقاد از وضعیت فرهنگی ایران: نبود امکان ادامه ی تحصیل نیمی از کودکان کشور، ساخت بناهای مجلل و دانشکده های بی مصرف، صرف هزینه ی اضافی برای تحصیل گروه بزرگی از کودکان وجوانان در خارج، خرابی و کهنگی مدارس در داخل، تصور غلط در ذهن اولیای دولت درباره ی ادامه ی تحصیل دانش آموزان از دبستان تا درجه ی دکترا و محرومیت بسیاری از مناطق حتی از وجود کلاس اول دبستان.