عروسک پارچه ای

<p>عروسک پیرهن آبی من که توی دلش یک مداد دارد و مویش از الیاف طلایی کولر درست شده را مادر بزرگ وقتی دوخت که تازه تازه داشتم سوزن دست می گرفتم و کوک می زدم و دکمه های رنگ رنگی مادر بزرگ را از توی صندوق بگیر و بنشانش بیرون می کشیدم و بازی می کردم . مادر بزرگ بود که&nbsp; کوک زدن یادم داد، یادم دادن چطور منجوق های قرمز و سیاه و سفید را به نخ&nbsp; بکشم و گردنبند عروسک درست کنم، چطور دست و لباسش را ببرم و بدوزم و آن وقت خودش از پارچه آبی حریر برای عروسکم لباس دوخت و ژاکت و دامن درست کرد و روی دست های کوچک و سفیدی که با پارچه متقال دوخته بود رنگ قرمز کشید که دست عروسکم حنایی بشود ، روی لپ هایش هم به خواهش من سرخاب مالید و به گوش هاش چند دانه منجوق و مرواری آویخت، آن وقت عروسک را که دیگر هم مو داشت و هم لباس برداشت و گذاشت سر در یک قوطی شامپو و توی قوطی سنگریزه ریخت که لابد سرجایش بند شود.<br> یادم می آید آن روز پرسیدم&nbsp; ؛ آخر چرا سنگ توی دلش دارد&nbsp; و عروسک را تکان تکان دادم و صدای دلش را گوش کردم ، صدا می گفت ؛ ریش ریش ریش ...صدای هم خوردن سنگریزه ها بود که آدم را یاد صدای دریا می انداخت، صدای آمدن موج روی ساحل، این را که به مادر بزرگ گفتم خندید و دندان طلایی اش برق زد، آن وقت بغلم کرد و توی گوشم قصه سنگ صبور را گفت، قصه دختری که عروسکش را بغل می کرد و توی گوشش می خواند، عروسک سنگ صبور یا تو بترک یا من بترکم و سنگ دل عروسک برای دخترک می ترکید، همان طور که سنگ های توی دل عروسک&nbsp; سال ها برای من صدا دادند و با من حرف زدند و دست آخر نمی دانم چی شد که به هم چسبیدند و خراب شدند و مادر قوطی شامپوی پر سنگ ریزه&nbsp; را از زیر پای عروسک در آورد و دورشان انداخت. هرچند عروسکم ماند با مدادی توی دلش و موهای طلایی و قصه عروسک سنگ صبوری که هروقت می بینمش می افتد توی دلم.</p><p><strong>نوشته:</strong> شرمین نادری. پاییز 1391.</p>