کاربرگه

جلال الدین مولوی, “پرنده چه گفت؟”, بر اساس حکایتی از مثنوی مولوی. كانون پرورش فكرى كودكان و نوجوانان, تهران, ص ٢٤ص, نوشته شده.

جلال الدین مولوی, “مولوی، جلال الدین محمد بن محمد”, جلال الدین محمد بلخی، جلال الدین محمد رومی، جلال بلخی، جلال الدین رومی، ملای رومی، مولانا جلال الدین، مولانای روم, ش شاعر، عارف و حکیم. ۶۷۲.

غیوری، معصومه, “ای برادر قصه چون پیمانه ایست”, تحلیل ساختاری داستان های مثنوی ". کتاب ماه ادبیات, ص ۲۴-۳۵, ۱۳۸۶.

قهرمان شیری, “شناختی از داستان های مثنوی”. کتاب ماه ادبیات, ص ۲۸-۴۱, ۱۳۸۶.

ابوذر کریمی, “سرچشمه های فانتزی در ادبیات کهن فارسی (قسمت اول)”, قصه دقوقی ". کتاب ماه کودک و نوجوان, ص ١٦١-١٦٩, ۱۳۸۵.

احمد خاتمی, “ملاحظاتی درباره قصه های مثنوی”. رشد آموزش زبان و ادب فارسی, ص ۱۰-۱۷, ۱۳۸۲.

اسدالله جعفری, “قصه و قصه پردازی در مثنوی معنوی”. ادبیات داستانی, ص ۶۶-۶۹, ۱۳۸۱.

اولریش مارزلف و صادقی, مسعود, “قصه های عامیانه در مثنوی مولوی”. فصلنامه فرهنگ مردم, ص ٦٢-٧٢, ۱۳۸۱.

جعفر پایور, “بررسی چند دهه بازنویسی از مثنوی”. کتاب ماه کودک و نوجوان, ص ١٦-٢٢, ۱۳۸۰.

حسین بهزادی اندوهجردی, “شیوه تعلیم در مثنوی معنوی”. کتاب ماه ادبیات و فلسفه, ص ۷۸-۸۱, ۱۳۸۰.

علی کاشفی خوانساری, “نقد و بررسی : این سخن پایان ندارد، هوش دار !”. کتاب ماه کودک و نوجوان, ص ٤٣-٤٤, ۱۳۷۹.

شهرام رجب زاده, “درآمدی بر شناخت فضاهای کودکانه در شعر فارسی”. پژوهشنامه ادبیات کودک و نوجوان, ص ٦-٢١, ۱۳۷۴.

“شناخت هنر کودک: کودکان و ادبیات کهن: تکه هایی از متون”. رستاخیز, ص ۷, ۱۳۵۵.

جلال الدین مولوی, “مولانا قصه میگوید”. پدیده, تهران, ص ٨ج, ۱۳۵۰.

جلال الدين مولوى, “بشنو از نى چون حکایت مى‏کند: داستانهاى مثنوى”. محمدى, شيراز, ص ۱۹۵ ص, ۱۳۴۳.

صادق گوهرین و سپیده فردا (نشریه), “تفسیر عرفانی قصه ای از مثنوی مولوی”. سپیده فردا, ص [۷]-۱۲, ۱۳۳۶.

جلال الدین مولوی, “دژ ‌ه‍وش‌ رب‍‍ا”. ‌ام‍ی‍رک‍ب‍ی‍ر, ت‍‍ه‍ر‌ان, ص ۵۶ص‌, ۱۳۳۶.

جلال الدین مولوی, “مثنوی اطفال”, من کلام مولینا جلال الدین محمد بلخی. بی نا, [طهران], ص ۳۲۷ص, ۱۲۷۰.