تجربه شخصی:
<p>ماژیک سی و شش رنگ عیدی دخترخاله لعیا به من بود که در سال ۱۳۵۳ به من داده بود. تعداد رنگ های آن برای من خارج از تصور بود. تا به آن زمان مازیکی با آن همه رنگ ندیده بودم. از همه جالب تر رنگ طوسی بود که خیی برایم عجیب بود و رنگ گل بهی که رنگ صورت بود. بعد ها این مجموعه ماژیک از تمام بچه های فا میل که به خانه ما می آمدند پذیرایی می کرد و ساعت ها آنها را سرگرم می کرد. نکته مهم این بود که بود که از کیفیتش کم نمی شد. عاشق درآن و صدای بسته شدنش بودم. همان سال های اول یکی از ماژیک ها گم شد و هیچ وقت پیدا نشد. بعضی از رنگ های پر مصرف مثل قرمز و سبز دوتا بودند. بعد از به دنیا آمدن دخترم این ماژیک ها مورد استفاده اوهم قرار گرفت و جالب اینجا بود که با وجود داشتن ده ها ماژیک و مداد رنگی و .. این مازیک ها محبوب ترین و کاربردی ترین آنها برای دخترم بود. بعداز اینکه او بزرگ تر شد آنها را بردم اداره و در کشوی زیر میزم گذاشتم. وقتی بچه های همکارهایم می آمدند برای سرگرم کردن آن ها این ها را رو می کردم و همه بچه های از دیدن این همه رنگ زنده و زیبا لذت می بردند و آن کشو، کشوی مورد علاقه همه بچه ها بود .</p>
